«Παναθηναϊκέ, θέλω διαζύγιο»…

Το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ που περιλαμβάνει τίτλους, συστήματα, παίκτες, διαιτητές κάθε λογής. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι γουστάρει για όλα αυτά τα στοιχεία που μακιγιάρουν το άθλημα και όπως συμβαίνει με γυναίκες που είτε το ‘χουν είτε δεν το ‘χουν με το… μπογιάτισμα, κάποιες φορές το κάνουν να φαίνεται πιο ελκυστικό κι άλλες πιο αποκρουστικό από ότι είναι στην πραγματικότητα.

Του Νικόλα Ακτύπη

Αυτά για το ποδόσφαιρο… Υπάρχει όμως και η μπάλα. Εκείνο το δομικό συστατικό που σχετίζεται απλά και μόνο με τη χαρά του παιχνιδιού. Τη χαρά που νιώθουν εκείνοι που παίζουν και που αντλούν οι υπόλοιποι βλέποντάς τους τυχερούς μες στο χορτάρι.

Τη χαρά που αγνοείται πια από τα πρόσωπα ολοένα και πιο πολλών φίλων του «τριφυλλιού» που βάζοντας στην άκρη όλα τα άλλα, τα οποία συνθέτουν το ποδόσφαιρο και όχι την μπάλα, απλά ξενερώνουν βλέποντας τον Παναθηναϊκό.

Με πέντε τηλεοράσεις σε απόσταση μερικών μέτρων και τις τρεις από αυτές να παίζουν το ματς στη Νέα Σμύρνη, ήταν ζήτημα αν τα περισσότερα «δημοσιογραφικά» κεφάλια σηκώθηκαν σε άλλη περίπτωση πλην εκείνης που ο Στιλ έπνιξε το… κουνέλι.

Χαρακτηριστικό της ξενέρας η επαγγελματική… αδιαφορία για το θέαμα που δεν παρουσιάζουν οι «πράσινοι». Ακόμη χειρότερα και δύο μηνύματα από τα πολλά που έσκασαν κατά τη διάρκεια του αγώνα και κατά τη γνώμη της ασημαντότητάς μου φανερώνουν την πικρή αλήθεια της αποξένωσης του κόσμου της ομάδας από την… ομάδα.

«Κάθομαι να δω λίγη μπάλα Κυριακή βράδυ να γεμίσω λίγο, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει πάλι η γαμωβδομάδα κι έχω κατεβάσει όλες τις θεότητες που υπάρχουν. Ασταδιαλα πια», γράφει ο ένας. «Κανονικός» Παναθηναϊκός. Φυσιολογικός άνθρωπος με δουλειά, γυναίκα και παιδιά, που αφού έκοψε το γήπεδο, σύντομα (αφού σπάσει τη συνδρομή του ή την ίδια την τιβί) θα αναζητήσει άλλο τρόπο για να… περνάει την ώρα του.

Σίγουρα θα βρεθούν εκείνοι που θα πουν «στις χαρές και στις λύπες μαζί, δεν θέλουμε τέτοιους στην ομάδα»… Καλά… από οπαδιλίκι ξέρουμε όλοι. Πουλήσαμε και αγοράσαμε μπόλικο από δαύτο.

Λίγο αργότερα δεύτερο μήνυμα. Λιτό, απλό, απόλυτο και –φαντάζομαι- ενδεικτικό της ψυχολογίας του κόσμου. «Παναθηναϊκέ, θέλω διαζύγιο»… Σαν σχέση που κούρασε, πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν ότι τα ενδοοικογενειακά λάθη και παραλείψεις είναι πια τόσα πολλά και κραυγαλέα που υποσκάπτουν και αποδομούν τη ρητορική της διοίκησης για όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο.

Αλλά είπαμε… Άλλο το ποδόσφαιρο (με τους διαιτητές, τα παράπονα, τα σφυρίγματα) και άλλο η μπάλα. Και ο Παναθηναϊκός δεν παίζει μπάλα γαμώτο…